Bir varmış bir yokmuş…
Uzak diyarların en gizemli köşesinde, büyük dağların ardında, sonsuz gibi görünen Kayıp Orman varmış. Bu ormanın adı boşuna “kayıp” değilmiş, çünkü içine girenler çoğu zaman yolunu kaybeder, günlerce dolaşır ama bir türlü çıkışı bulamazmış.
Köy halkı bu ormanın içinde sihirli yaratıkların yaşadığına inanırmış. Çocuklara “Sakın ormana yalnız başına girmeyin” derlermiş. Fakat köyde yaşayan Elif adında cesur ve meraklı bir kız, ormanın derinliklerinde bir sır saklandığını hissedermiş.
Elif, her gece gökyüzünde beliren parlak bir kuş görürmüş. Bu kuşun tüyleri ay ışığı gibi parlar, uçarken gökyüzünde yıldızlar bırakırmış. Köyün yaşlı bilgesi, “Bu kuş Kayıp Orman’ın ruhudur. Onu bulan kişi, bütün dünyaya umut ve ışık getirir” dermiş.
Elif, bu sözleri duyunca kararını vermiş: “Ben o kuşu bulacağım.”
Ormana İlk Adım
Bir sabah, güneş doğarken Elif küçük çantasını almış. İçine biraz ekmek, su ve annesinin ördüğü kırmızı atkısını koymuş. Sessizce evden çıkıp Kayıp Orman’a doğru yürümüş.
Ormana adımını attığında, ağaçların yaprakları fısıldaşmaya başlamış. Rüzgâr hafifçe uğuldarken sanki Elif’e bir şeyler anlatmak ister gibiymiş. Bir süre yürüdükten sonra karşısına bembeyaz kürklü bir tavşan çıkmış.
Tavşan konuşmaya başlamış:
— Hoş geldin cesur kız. Neden bu tehlikeli yere geldin?
Elif şaşkınlıkla cevap vermiş:
— Ben sihirli kuşu arıyorum.
Tavşan gözlerini kısıp başını sallamış.
— O kuşu bulmak kolay değil. Ama yolunu aydınlatacak dostların olursa başarırsın. Ben sana yardım edeceğim.
Böylece Elif’in ilk yol arkadaşı tavşan olmuş.
Karanlık Gölet
Elif ve tavşan günlerce yürümüşler. Bir gün yolları, sislerle kaplı bir gölete çıkmış. Bu göletin adı “Karanlık Gölet”miş. Rivayete göre bu göletin dibinde, kaybolmuş ruhların yankısı duyulurmuş.
Göletin ortasında bir taşın üzerinde oturan kara bir kurbağa varmış. Gözleri kocaman, sesi gürmüş.
— Buradan geçmek isteyen bana bilmecemi çözmeli! demiş.
Elif cesurca yaklaşmış.
— Sor bakalım, bilemezsem bile deneyeceğim.
Kurbağa sormuş:
— “Ne kadar paylaşırsan o kadar çoğalır?”
Elif biraz düşünmüş. Sonra gülümseyerek cevap vermiş:
— Sevgi!
Kurbağa bir kahkaha atmış.
— Doğru bildin! Sen kalbinle düşünen birisin. O halde geçebilirsin.
Göletin sisi bir anda dağılmış, yol açılmış. Böylece Elif ve tavşan yollarına devam etmiş.
Kayıp Çiçekler Vadisi
Ormanın derinliklerinde rengârenk çiçeklerle dolu bir vadi varmış. Bu çiçekler gece olunca ışıldar, sabah olunca solarmış. Elif vadiden geçerken bir çiçek ağlamaya başlamış.
Elif eğilip sormuş:
— Neden ağlıyorsun küçük çiçek?
Çiçek hüzünle cevaplamış:
— Sihirli kuş kaybolduğundan beri ışığımız azalıyor. Eğer onu bulamazsak biz de yok olacağız.
Elif, çiçeğin sözlerinden daha da kararlı hale gelmiş.
— O kuşu bulacağım ve sizin ışığınızı geri getireceğim.
Çiçek Elif’e parlayan bir yaprak hediye etmiş. Bu yaprak karanlıkta yolunu bulmasına yardım edecekmiş.
Kötü Büyücünün Tuzağı
Yolculuk kolay olmamış. Ormanın derinliklerinde yaşayan Kara Büyücü, sihirli kuşun bulunmasını istemezmiş. Çünkü kuş özgürlüğün ve umudun sembolüymüş; büyücü ise karanlık ve korku ile hüküm sürmek istermiş.
Elif ve tavşan, büyücünün kurduğu sisli bir tuzağa düşmüşler. Birden gökyüzü kararmış, devasa ağaç kökleri yollarını kapatmış. Büyücü ortaya çıkmış:
— Sen küçük bir kızsın, bana karşı gelemezsin! Bu ormanda sonsuza kadar kaybolacaksın!
Elif korkmamış. Çantasından annesinin ördüğü kırmızı atkıyı çıkarmış.
— Annem hep derdi: “Karanlık ne kadar güçlü olursa olsun, sevgi ondan daha güçlüdür.”
Elif atkıyı havaya savurunca atkı ışık saçmaya başlamış. Tavşan da çiçeğin verdiği yaprağı havaya kaldırmış. İkisi birleşince büyük bir ışık doğmuş. Büyücünün kurduğu sis dağılıp yok olmuş.
Büyücü korkuyla geri çekilmiş.
— Bu daha bitmedi! diye bağırıp kaybolmuş.
Sihirli Kuşun Dönüşü
Elif ve tavşan en sonunda ormanın kalbine ulaşmışlar. Orada kocaman bir ışık ağacı varmış. Ağacın dallarında zincirle bağlı, kanatları sönükleşmiş bir kuş oturuyormuş. Bu, aradıkları sihirli kuşmuş!
Elif kuşun yanına gitmiş. Zincirleri çözmeye çalışmış ama zincirler çok kalınmış. O anda tavşan demiş ki:
— Zinciri ancak saf bir kalbin dokunuşu kırabilir.
Elif kalbinden gelen bütün sevgiyi düşünmüş: ailesini, köyünü, tavşanı, çiçekleri, hatta göletteki kurbağayı bile… Ellerini zincire dokundurduğunda zincirler bir anda ışık olup kaybolmuş.
Kuş kanatlarını çırpmış, gökyüzüne yükselmiş. Kanatlarından dökülen ışık ormanı aydınlatmış. Çiçekler yeniden parlamış, göletteki sis yok olmuş, köy halkı bile o ışığı görmüş.
Sihirli kuş Elif’in omzuna konmuş:
— Cesaretin ve sevgin olmasaydı ben asla özgür kalamazdım. Artık bu orman kayıp değil, umut ormanı olacak.
Masalın Sonu
Elif köyüne döndüğünde herkes onu kahraman gibi karşılamış. O günden sonra Kayıp Orman, artık insanların korktuğu bir yer değilmiş. Çocuklar orada oynar, çiçekler ışıldar, gökyüzünde sihirli kuş özgürce uçar olmuş.
Ve Elif, hayatı boyunca o gün öğrendiği dersi hiç unutmamış:
“Sevgi ve cesaret varsa hiçbir karanlık sonsuza kadar sürmez.”
Bir varmış bir yokmuş, gökyüzünde parlayan yıldızlar Elif’in yolunu aydınlatmaya devam etmiş. 🌟