Güneş batarken ormanın derinliklerinde hafif bir rüzgâr esiyordu. İlk bölümde gizemli yolculuklarına başlayan Elif, Arda ve minik dostları Luma, sabaha kadar yürüyüp küçük bir dere kenarında dinlenmişlerdi. Uyandıklarında ise karşılarında parlayan, gökyüzünün yıldızlarıyla yarışan bir patika buldular. Bu patikanın ortasında binlerce küçük taş vardı. Ama bu taşlar sıradan değildi. Taşlardan fısıltılar yükseliyordu… “Elif… Arda…” diye…
Akşam rüzgârının ipek gibi hafiflediği, pencerelerin ardında sarı ışıkların tek tek yandığı küçük bir kasabada, Ela adında meraklı bir çocuk yaşardı. Ela’nın en iyi arkadaşı, süt köpüğü renginde, gözleri yarı kapalı gezen uykucu bir kediydi: Mirmir. Mirmir’in en büyük meziyeti, ninnileri duyduğu anda sakince kıvrılıp mırıldamaya başlamasıydı—sanki içindeki minik motor çalışır, evi huzurla doldururdu. O…
Bir varmış, bir yokmuş…Uzak diyarlarda, gökyüzüne komşu, bulutların üzerinde kurulu masmavi bir köy varmış. Bu köyün adı Gökyüzü Bahçesi imiş. Gökyüzü Bahçesi’nde ne ağaçlar yere dikilir ne de çiçekler toprakta açarmış. Her şey havada süzülür, rüzgarın şarkısıyla dans edermiş. Köyde yaşayan herkes, bulutlardan yapılmış küçük evlerde otururmuş. Evlerin bacasından duman yerine minik pamuk tüyleri çıkarmış….
Küçük bir köyde, bulutlara aşık bir çocuk yaşarmış. Adı Rüzgarmış. Gözlerini her sabah gökyüzüne diker, bulutların şekillerine bakar, onlarla konuşurmuş. “Bugün kimsin bakalım? Tavşan mı, gemi mi yoksa koca bir ejderha mı?” dermiş. Bir gün, çok parlak bir yıldız, gündüz vakti gökyüzünde belirivermiş. Sadece Rüzgar’ın görebildiği bu yıldız, ona şöyle seslenmiş: “Sen, hayal kurmayı unutmayanlardan…