Bir varmış bir yokmuş… Yumuşak otların arasına serilmiş küçük bir tepe varmış. Bu tepenin eteklerinde, pamuk gibi bembeyaz bir tavşan yaşarmış. Adı Pofuduk’muş. Pofuduk’un en sevdiği şey, gün batımından sonra gökyüzünü dinlemekmiş. Evet, gökyüzü konuşurmuş; çünkü rüzgâr her akşam ağaçların yapraklarında fısıltılar taşır, yıldızlar ise usul usul göz kırparmış. Pofuduk o akşam da ay ışığının…
Akşam rüzgârının ipek gibi hafiflediği, pencerelerin ardında sarı ışıkların tek tek yandığı küçük bir kasabada, Ela adında meraklı bir çocuk yaşardı. Ela’nın en iyi arkadaşı, süt köpüğü renginde, gözleri yarı kapalı gezen uykucu bir kediydi: Mirmir. Mirmir’in en büyük meziyeti, ninnileri duyduğu anda sakince kıvrılıp mırıldamaya başlamasıydı—sanki içindeki minik motor çalışır, evi huzurla doldururdu. O…
Bir zamanlar, yeşillikler içinde küçük bir köy vardı. Bu köyün adı Gültepe idi. Köy halkı huzur içinde yaşar, gündüzleri tarlalarda çalışır, akşam olunca köy meydanında toplanıp sohbet ederlerdi. Bu köyde yaşayan Deniz adında on yaşında bir çocuk vardı. Deniz’in en büyük hayali, bir gün köyün dışında kalan ve kimsenin girmeye cesaret edemediği Gizemli Ormanı keşfetmekti….
Bir varmış bir yokmuş… Gökyüzünün en yükseklerinde, insanların gözleriyle göremediği kadar uzaklarda, kocaman bir ülke varmış. Bu ülkenin adı Yıldızlar Ülkesiymiş. Burada parlayan yıldızlar yaşar, her biri gece olunca gökyüzüne çıkıp ışıklarını dünyaya gönderirmiş. Ama yıldızların arasında çok özel biri varmış: Küçük Ayışığı. Küçük Ayışığı diğer yıldızlardan farklıymış. Çünkü onun ışığı ne sarı, ne beyaz,…
Bir zamanlar, gökyüzünün en yüksek noktasında yalnızca geceleri ortaya çıkan gizemli bir şehir varmış. Bu şehre sadece çocukların rüyalarıyla ulaşılabilirmiş ve adı da Yıldız Tozu Şehriymiş. Bu şehir, gece olunca parlayan yıldızlardan yapılmış evlerle, gümüşten sokaklarla ve gökyüzünde yüzen gondollarla doluymuş. Bir gece, küçük bir çocuk olan Mira, uyumadan önce pencereye bakarken bir yıldız kaydığını…