Bir zamanlar, Uykulu Ormanı’nın derinliklerinde yaşayan minik bir tavşan vardı. Adı Pufidik’ti. Pufidik, tüm gün ormanda zıplar, çiçek koklar ve arkadaşlarıyla oyun oynardı. Ama onun en sevdiği şey, geceleri gökyüzüne bakıp parlak Ay’ı izlemekti. Ancak bir gece, gökyüzüne baktığında Ay yerinde yoktu! 🌌 “Ay kaybolmuş!” dedi Pufidik, gözleri kocaman olmuştu. Herkes uyuyordu ama Pufidik endişeliydi….
Küçük bir köyde, bulutlara aşık bir çocuk yaşarmış. Adı Rüzgarmış. Gözlerini her sabah gökyüzüne diker, bulutların şekillerine bakar, onlarla konuşurmuş. “Bugün kimsin bakalım? Tavşan mı, gemi mi yoksa koca bir ejderha mı?” dermiş. Bir gün, çok parlak bir yıldız, gündüz vakti gökyüzünde belirivermiş. Sadece Rüzgar’ın görebildiği bu yıldız, ona şöyle seslenmiş: “Sen, hayal kurmayı unutmayanlardan…
Bir zamanlar, gökyüzünün en yüksek noktasında yalnızca geceleri ortaya çıkan gizemli bir şehir varmış. Bu şehre sadece çocukların rüyalarıyla ulaşılabilirmiş ve adı da Yıldız Tozu Şehriymiş. Bu şehir, gece olunca parlayan yıldızlardan yapılmış evlerle, gümüşten sokaklarla ve gökyüzünde yüzen gondollarla doluymuş. Bir gece, küçük bir çocuk olan Mira, uyumadan önce pencereye bakarken bir yıldız kaydığını…