Bir zamanlar, zamanı ölçen saatlerin bile unuttuğu bir kasaba varmış: Zamandura. Bu kasabada insanlar hiç acele etmez, çocuklar gün boyunca oyun oynar, büyükler çay içerken gökyüzüne bakarmış. Ama herkesin evinde bir Zaman Saati varmış. Bu saatler, zamanı değil, duyguları ölçermiş. Eğer mutluysan hızlı, üzgünsen yavaş çalışırmış. Ve kimsenin saati diğerininkiyle aynı çalışmazmış. Küçük Ela, sabah…
Bir zamanlar, Uykulu Ormanı’nın derinliklerinde yaşayan minik bir tavşan vardı. Adı Pufidik’ti. Pufidik, tüm gün ormanda zıplar, çiçek koklar ve arkadaşlarıyla oyun oynardı. Ama onun en sevdiği şey, geceleri gökyüzüne bakıp parlak Ay’ı izlemekti. Ancak bir gece, gökyüzüne baktığında Ay yerinde yoktu! 🌌 “Ay kaybolmuş!” dedi Pufidik, gözleri kocaman olmuştu. Herkes uyuyordu ama Pufidik endişeliydi….
Küçük bir köyde, bulutlara aşık bir çocuk yaşarmış. Adı Rüzgarmış. Gözlerini her sabah gökyüzüne diker, bulutların şekillerine bakar, onlarla konuşurmuş. “Bugün kimsin bakalım? Tavşan mı, gemi mi yoksa koca bir ejderha mı?” dermiş. Bir gün, çok parlak bir yıldız, gündüz vakti gökyüzünde belirivermiş. Sadece Rüzgar’ın görebildiği bu yıldız, ona şöyle seslenmiş: “Sen, hayal kurmayı unutmayanlardan…
Bir varmış bir yokmuş… Uzak diyarların birinde, ayakkabı giymenin yasak olduğu bir krallık varmış. Bu krallığın adı Ayakkabısız Krallıkmış ve halkı yere çıplak ayakla basmanın doğayı hissetmenin en güzel yolu olduğuna inanırmış. Bu krallıkta yaşayan küçük bir çocuk varmış: Zeno. Zeno her gün çimenlerde koşar, nehir kenarlarında yürür, taşların üzerinden atlayarak oynarmış. Fakat bir gün…
Bir zamanlar, gökyüzünün en yüksek noktasında yalnızca geceleri ortaya çıkan gizemli bir şehir varmış. Bu şehre sadece çocukların rüyalarıyla ulaşılabilirmiş ve adı da Yıldız Tozu Şehriymiş. Bu şehir, gece olunca parlayan yıldızlardan yapılmış evlerle, gümüşten sokaklarla ve gökyüzünde yüzen gondollarla doluymuş. Bir gece, küçük bir çocuk olan Mira, uyumadan önce pencereye bakarken bir yıldız kaydığını…
Bir varmış, bir yokmuş. Sarı mı sarı, pofuduk mu pofuduk minicik bir civciv varmış. Adı Pıtırcık’mış.Pıtırcık henüz yeni yumurtadan çıkmış. Yumurtasından çıktığı sabah ilk defa gün ışığını görmüş.Gözlerini kırpıştırmış, sonra başını kaldırıp annesi tavuk Gıdık’a bakmış.“Cik cik!” demiş, gülümsemiş. Gıdık Ana, civcivinin uyanışına çok sevinmiş. “Günaydın Pıtırcık! Bugün senin hayatının ilk günü,” demiş.Pıtırcık ne demek…
Bir zamanlar, insanların uğramaya çekindiği, gizemli ama büyülü bir orman varmış. Bu ormanın adı Fısıldayan Ağaçlar Ormanıymış. Çünkü burada yaşayan ağaçlar, rüzgâr estiğinde sadece yapraklarını hışırdatmakla kalmaz, aynı zamanda fısıltılarla konuşurlarmış. Küçük bir köyde yaşayan Lina, meraklı ve cesur bir kızmış. Herkes ormana gitmekten korkarken, Lina geceleri penceresinden gelen ağaç fısıltılarını duyuyormuş. Bir gece, fısıltı…
Günlerden bir gün, Göknur adında küçük bir kız geceleri gökyüzüne bakmadan asla uyuyamazmış. Her akşam pencerenin önüne oturur, ayı izler, yıldızlarla konuşurmuş. Ama bir gece, o çok sevdiği ay ortadan kaybolmuş! Gökyüzü karanlıktı, yıldızlar bile sessizdi. Göknur şaşkınlıkla annesine koşmuş:“Anne! Ay yok… Ay kayboldu!”Annesi gülümsemiş:“Belki başka bir yere ışık vermeye gitmiştir,” demiş.Ama Göknur buna inanmamış….
Zeynep adında hayal gücü geniş bir kız, her gece pencereden yıldızlara bakıp “Acaba onların dünyası nasıl?” diye düşünürdü. Annesinin her gece anlattığı masallar onu uykuya daldırsa da, içinde bir keşfetme arzusu hiç bitmezdi. Bir gece, içinden sessizce dilekte bulundu: “Yıldızlı Sandalye, lütfen bu gece bana gel.” O anda odasının ortasında mor renkli, gümüş işlemeli bir…