Bir zamanlar, Uykulu Ormanı’nın derinliklerinde yaşayan minik bir tavşan vardı. Adı Pufidik’ti. Pufidik, tüm gün ormanda zıplar, çiçek koklar ve arkadaşlarıyla oyun oynardı. Ama onun en sevdiği şey, geceleri gökyüzüne bakıp parlak Ay’ı izlemekti. Ancak bir gece, gökyüzüne baktığında Ay yerinde yoktu! 🌌 “Ay kaybolmuş!” dedi Pufidik, gözleri kocaman olmuştu. Herkes uyuyordu ama Pufidik endişeliydi….
Bir varmış bir yokmuş… Uzak diyarların birinde, ayakkabı giymenin yasak olduğu bir krallık varmış. Bu krallığın adı Ayakkabısız Krallıkmış ve halkı yere çıplak ayakla basmanın doğayı hissetmenin en güzel yolu olduğuna inanırmış. Bu krallıkta yaşayan küçük bir çocuk varmış: Zeno. Zeno her gün çimenlerde koşar, nehir kenarlarında yürür, taşların üzerinden atlayarak oynarmış. Fakat bir gün…
Günlerden bir gün, Göknur adında küçük bir kız geceleri gökyüzüne bakmadan asla uyuyamazmış. Her akşam pencerenin önüne oturur, ayı izler, yıldızlarla konuşurmuş. Ama bir gece, o çok sevdiği ay ortadan kaybolmuş! Gökyüzü karanlıktı, yıldızlar bile sessizdi. Göknur şaşkınlıkla annesine koşmuş:“Anne! Ay yok… Ay kayboldu!”Annesi gülümsemiş:“Belki başka bir yere ışık vermeye gitmiştir,” demiş.Ama Göknur buna inanmamış….
Zeynep adında hayal gücü geniş bir kız, her gece pencereden yıldızlara bakıp “Acaba onların dünyası nasıl?” diye düşünürdü. Annesinin her gece anlattığı masallar onu uykuya daldırsa da, içinde bir keşfetme arzusu hiç bitmezdi. Bir gece, içinden sessizce dilekte bulundu: “Yıldızlı Sandalye, lütfen bu gece bana gel.” O anda odasının ortasında mor renkli, gümüş işlemeli bir…